Kybele, Umay, Od Ana, İnnana, İştar, Magna Mater’i tanır mısınız?
Ya Zübeyde Hanım, Hüma Hatun, Halide Edip Adıvar, Halime Çavuş, Nezahat Onbaşı…
Ayşe, Fatma, Hatice, Zeynep, Elif, Defne…
Adı farklıdır ama onlar kadındır, onlar annedir. Yeterince tanımıyorsanız ve hak ettikleri saygıyı yeterince gösteremiyorsanız, söz söylemeye de hakkınız yoktur…
Büyük şair Nazım Hikmet ne diyor, o çok meşhur “Kadınlarımız” şiirinin bir yerinde:
…Ve kadınlar
bizim kadınlarımız:
korkunç ve mübarek elleriince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yarimiz
ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen
ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
ve ekinde, tütünde, odunda
ve pazardaki ve kara sabana koşulan
ve ağıllarda ışıltısında yere saplı bıçakların oynak,
ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan kadınlar,
****
Şöyle bir bakalım yeryüzüne. Bütün insanlık tarihini de gözden geçirelim. Savaşlar dışında ne var?
Koskoca dünya bir aşk masalının etrafında dönmüş. Uygarlık tarihine katkı sağlayan ve insanlığın gelişmesinde iz bırakan eserlerin tamamı aşk ve sevgi ile alakalıdır. Bu sevginin yeryüzünde vücut bulmuş halidir kadın ve anne.
Anneler günü!“
Anne olmak sonsuza kadar endişeli olmak demek.” diye bir cümle duydum çok tecrübeli bir anneden.
En mutlu olduğu anda bile yavrusu için endişelenmeyi bırakmıyormuş. Beşiğinde rahatça uyuyan yavrunun nefesini kontrol ediyormuş. “Neden?” diye sorduğumda, “Yaşadığından emin olmam gerekiyor.” diye cevap veriyor.
Bu yazıyı okuyan anneler,
“Daha neler neler var!” diye içlerinden geçireceklerdir. O ıssız ve asil duyguların dans ettiği yüreklerin kahramanlarında, içimizi titretecek ne çok öyküler birikmiştir.
Ve onlar isterlerse anlatırlar…
Bütün bu ‘çileye’ rağmen kadınlar kusursuz yaradılışları gereği anne olmak için sınırsız arzu içindedirler.
Biz erkekler tabiatımız gereği bu duyguları anlayamayız ve empati de yapamayız ama belli ki annelik başka bir dünya. Bizim payımıza sessizce saygı duymak düşer.
“… Ve Anneler Günü”. Bu cümle ilk bakışta güzel gibi gelse de derinlemesine düşünüldüğünde hep ruhumun bir kenarında, tam da tanımlayamadığım küçük bir sızıya denk gelir.
Derim ki “O kutsal insanlara haksızlık mı ediyoruz?
”…Ve o gün, yani mayıs ayının ikinci pazarı. Ünlü anneler, kahraman anneler ve çile çekmiş anneler resitali döner her mecrada. Elbette hepsine sonsuz saygımız vardır ve sonsuza kadar da olacaktır. Ancak bu popülasyon içinde, az sorunlu ve mutlu anneleri bir adım geriye bırakmaya hakkımız var mıdır?
Daha da önemlisi, mayıs ayının ikinci pazarı anneler günü de, devamındaki pazartesi ne günü oluyor! Çok klişe bir cümle vardır “Bir gün değil, her gün anneler günü.” diye. Bu bile sanki o kutsal insanlara bir şey bahşediyormuş gibi hissettiriyor. İşte buna hiç hakkımız yok.
***
Bir gün önce, hastanenin yoğun bakım odasından normal servise alınan ve şimdi uyuyan annesinin yatağının başında oturmuş dikkatlice yüzünü seyrediyor. Oksijen maskesi ve başka şeyler de bağlanmış. Başucundaki ekranda yaşam değerlerini gösteren rakamlar sürekli değişiyor. Annesinin yüzündeki kıvrımlardan uzunca bir yaşamın izlerini okuyabiliyor. Bütün anılar öne geçmek istercesine birbirleri ile mücadele ediyor.
Bu vaziyette ne kadar zaman geçtiğinin bir önemi yok. Anne uyanır gibi oluyor. Bundan cesaret alan adam, o yaşlı ve kendisi için kutsal olan eli tutuyor.
“Anne bak ben buradayım.” diye cılız bir tonla sesleniyor. Bir süre bekledikten sonra anne gözlerini biraz daha açıyor. Adam heyecanlanıyor ve “Nasılsın?” diye soruyor.
“İyiyim. Ne zaman geldin? Yemeğini yedin mi?” diye üç cümle kuruyor hasta yatağından anne…
Biraz yorgun, biraz kısık bir tonla, biraz da zorlanarak ama her durumda tam bir ANA…
Bütün annelere saygılarımla…
